Lees voor "Balans vinden tussen zelfonderschatting en overschatting"
Toen Roland bijna 30 was, koos hij na lang aarzelen voor begeleid wonen bij het Centrum voor Epilepsiewoonzorg van Kempenhaeghe. Een beslissing waar hij nooit spijt van heeft gehad. Vrijwel dagelijks reist hij voor zijn werkzaamheden vanuit zijn woonplaats Asten naar Budel en Sterksel. In Sterksel assisteert hij onder andere de wijkcoach van Kloostervelden.
Roland is een intelligent en zelfstandig persoon. Zijn geheugen laat hem soms lelijk in de steek, maar Roland kan zich perfect uitdrukken. Het is dan ook niet toevallig dat hij vaak gevraagd wordt om als ervaringsdeskundige te spreken op bijeenkomsten. Bijvoorbeeld over epilepsie, of andere thema’s die te maken hebben met zijn ervaringen binnen de zorg. Roland volgde daarvoor een speciale opleiding.
Veilig wonen
Eén van de medewerkers waar Roland veel contact mee heeft, is gedragskundige en hoofdbehandelaar Marieke van der Linde. “Vanaf het begin dat ik hier woon, voeren we regelmatig gesprekken. Vaak over persoonlijke dingen waar ik tegenaan loop.” Marieke: “Roland heeft erg geworsteld met de vraag: hoe verhoud ik me tot mijn begeleiders? Je hebt ze immers niet voor het uitkiezen. Als het klikt, kan het voelen als vriendschap, maar het blijven professionals. Roland vroeg zich af: hoe dichtbij staan die mensen? Dat was een heel interessant proces om samen bij stil te staan.”
Voor Roland betekent het wonen bij Kempenhaeghe een veilige basis. “Ik heb een vrij rustige vorm van epilepsie. Er zijn hele periodes waarin ik geen aanvallen heb, dan ga ik mijn eigen gang. Maar als het minder gaat, kom ik thuis tot rust. Dan is het fijn dat er iemand op je let, en zorgt dat je tijd neemt om te herstellen. Daarnaast heb ik door mijn geheugenproblemen soms moeite het overzicht te bewaren. Ook daar krijg ik hulp bij.”
Evenwicht
Regelmatig voert Roland pittige gesprekken met zijn begeleiders. “Van tijd tot tijd heb ik het idee ‘dit wil ik zelf kunnen’. Maar soms achterhaalt de realiteit me weer, en kom ik in situaties waarin ik meer hulp nodig heb. Daar een evenwicht in vinden, blijft voor zowel mij als de begeleiding uitdaging. Het is steeds zoeken naar een balans tussen mezelf overschatten en onderschatten.”
De gesprekken met Roland hebben veel opgeleverd, ook voor Marieke. “Het heeft me heel bewust gemaakt van de plek die je inneemt in iemands leven. Zorgprofessionals hebben de neiging om zich met alle aspecten van iemands leven bezig te houden. Maar dat is eigenlijk helemaal niet zo vanzelfsprekend. Ook iemand die zorg ontvangt, moet de ruimte krijgen om eigen keuzes en soms fouten te maken. Roland knokt daar zelf voor.”
Stress is bij Roland een belangrijke trigger voor een aanval. Opvallend genoeg gaat het sinds zijn komst naar Kempenhaeghe aanzienlijk beter. Marieke schrijft deze verbetering grotendeels toe aan het systeem dat Roland voor zichzelf heeft gecreëerd: “Mede door zijn eigen inspanningen zijn de belangrijkste voorwaarden ingevuld. Roland voelt zich daar goed bij. Dat geeft een bepaalde basisveiligheid en maakt dat zijn draagkracht toeneemt.” Roland beaamt dit. “Het is een gevoel van ‘kom maar op’. Als het gebeurt, weet ik dat ik het kan handelen.”