Ik zet me graag in voor mensen die buiten de maatschappij vallen
De 77-jarige Jan van Kessel uit Heeze weet het nog goed: 28 mei 1991 werd hij vrijwilliger bij Kempenhaeghe. “Omdat ik astma heb, kon ik nooit in een café biljarten. Toen ik hoorde dat Kempenhaeghe vrijwilligers zocht voor de biljartclub, leek me dat leuk. En nog steeds begeleid ik elke dinsdagavond de cliënten bij hun biljartcompetitie. Ik ben scheidsrechter en houd de punten bij.”
Inmiddels heeft Jan het ‘vrijwilligersvirus’ goed te pakken, want hij zet zich ook bij andere activiteiten vrijwillig in. “Ondertussen ben ik ook begeleider bij de wandelclub; elke vrijdagavond loop ik twee uurtjes mee. Verder zet ik mij onder andere in als chauffeur van de accuwagen en breng ik daarnaast bewoners naar de diverse locaties van Kempenhaeghe. En ik help mee met kerststukjes maken. Wat ik er zo leuk aan vind? Vroeger ben ik met mijn astma altijd aan de kant gezet. Ik had het altijd benauwd en kon niets. Ik vind het een mooi idee dat ik door mijn inzet mensen kan helpen die buiten de maatschappij vallen.”
Cursussen volgen
Jan volgde al een keer of acht de cursus Eerste Hulp Bij Aanvallen. Ook heeft hij zijn reanimatiediploma, waarvoor hij ieder jaar een opfriscursus volgt. “Daarnaast volgde ik een cursus levensreddende handelingen, en een cursus om beter te leren omgaan met de cliënten en bewoners. Dit soort dingen geeft me zelf ook energie en ik heb er extra kennis door opgedaan.”
‘Het houdt me jong’
Jan, die vroeger in de accountantswereld werkte, is inmiddels zo’n vijftien jaar met pensioen. “Het vrijwilligerswerk houdt me jong en geeft me nog steeds veel voldoening. Anders zit ik maar de hele dag binnen; nu heb ik sociale contacten en ben ik bezig. Ook over de begeleiding vanuit Kempenhaeghe ben ik te spreken. De omgang is goed, ik heb geen klachten. Om de paar maanden is er een vergadering voor alle vrijwilligers.”
Band opbouwen
Jan bouwde in de loop der tijd zeker een band op met een aantal mensen. “Toen ik een tijdje geleden in het gips zat omdat ik gevallen was, kon ik tijdelijk niet met de accuwagen rijden. Van de bewoners, het verplegend personeel en van mede-chauffeurs kreeg ik allemaal beterschapswensen. Dat deed me toch wel wat.” Elk jaar is er een vrijwilligersfeest. “Dat is natuurlijk leuk, maar daar doe ik het eigenlijk niet voor. Ik doe het écht voor de bewoners en cliënten.”