Zijn glimlach doet mij ook goed
Sinds een jaar is de 44-jarige Inka van den Boogaart uit Valkenswaard het maatje van de twintigjarige Sam*. “Dit vrijwilligerswerk heeft mij zoveel gebracht. Als ik Sam zie glimlachen, doet mij dat ook goed.”
Na een proefperiode om van beide kanten te kijken of het past, werd Inka het maatje van de twintigjarige Sam. “In het begin was het wennen, want ik kende de doelgroep nog niet. Sam zelf heeft op dit moment geen last van epileptische aanvallen. Maar ik heb het wel gezien bij andere bewoners. De eerste keer was dat wel heftig. Maar als je het een paar keer hebt gezien, wen je eraan. Je moet je er niet door laten tegenhouden om vrijwilliger te worden.”
Elke maandagmiddag
Elke maandagmiddag krijgt Sam bezoek van zijn maatje. “Mocht dat een keer echt niet uitkomen, kan ik het een dag verzetten. Als het mooi weer is, gaan we naar buiten om lekker te wandelen. Bij slecht weer lezen we een boekje, of ga ik met Sam mee naar de dagbesteding. Sam kan niet praten, dus ik weet niet of hij naar mij uitkijkt. Maar als ik er ben en we zetten een bepaald liedje op of ik lees hem een verhaal voor, dan begint hij wel te glimlachen. Dat voelt voor mij ook goed.”
Win-winsituatie
Inka ziet haar rol als maatje als een win-winsituatie. “Voor Sam is het goed om naar buiten te gaan. Maar het heeft mij ook heel erg geholpen. Ik had een WIA-uitkering en ben dit gaan doen om onder de mensen te blijven, mee te doen in de maatschappij. Iedereen vindt het leuk dat ik dat doe, het voelt voor mij ook goed.” De begeleiding vanuit Kempenhaeghe vindt Inka prettig. “Ik ben heel open en vriendelijk ontvangen. En zo gaat het nog steeds; als ik kom, is iedereen aardig. Binnen de woning van Sam heb ik een vast aanspreekpunt. Af en toe hebben we een gesprek over hoe het gaat. En mocht er iets zijn, dan kan ik altijd bij die persoon terecht.”
*vanwege de privacy van onze bewoners en cliënten is dit een gefingeerde naam